Vrijdag 31 juli: Vandaag hebben we tocht gemaakt naar het hart van het Bükkgebergte: Szilvasvarad. Dit kleine dorpje staat bekend om z’n paardenfokkerijen en om het prachtige natuurgebied wat ontdekt kan worden als je het smalspoortreintje neemt die je hoog in de bergen weer afzet. Beneden moesten we een klein uurtje wachten, maar dat werd opgevuld met het doorzoeken van de vele prullariawinkeltjes. Nagenoeg geen souvenirs, maar vol met onduidelijk kinderspeelgoed. We waren niet de enigen die omhoog wilden. Drie bussen vol met ouden van dagen sloten zich op het laatste moment aan, dus het werd nog dringen om een plaatsje. De tocht omhoog voerde door dichte bossen. Halverwege aan de rechterkant konden we van bovenaf de vele forellenkwekerijen zien. Bij het eindstationnetje aangekomen nam niet iedereen het smalle pad naar boven. Daar is na een immense steile klim over een rotsachtig pad een prehistorische grot te zien. Duizenden jaren geleden woonden daar de eerste mensen uit dit gebied. De klim omhoog was zwaar. Klimmen met 30 graden is geen makkelijk klusje. Alleen Luca vond ’t een “eitje”. Boven aangekomen liep het zweet aan alle kanten van ons lichaam. De grot zelf is simpel. Geen verdere uitleg op borden of zoiets en weinig uitzicht. Vanaf hier hebben we hele tocht lopend in omgekeerde richting gedaan. Makkelijk omdat je alsmaar daalt. Er liep een klein beekje met zuiver helder water langs het pad. Luca kreeg genoeg kans om haar zwemkunsten te showen. Onderweg passeerden we de kwekerijen. Duizenden forellen, in alle stadia van klein naar groot, worden hier gekweekt om uiteindelijk ergens op een bord terecht te komen. Na een wandeling van een uur waren we weer terug bij de auto. Inmiddels betrok de lucht en dat hebben we geweten! Het begon te regenen toen we weggingen en dat duurde totdat we weer op de camping waren! Een niet zo’n klein beetje water. De hemel ging werkelijk open. Rustig rijdend en verbaasd van het vele water lieten we de zondvoed over ons heen komen….. ’s Avonds was er op de camping een Gulashparty. Er hoefde dus niet gekookt te worden. Vooraf nog even chillen met een drankje en een chippie! De Gulash smaakte prima, alhoewel er erg veel aardappels gebruikt waren i.p.v. vlees. Overigens geen probleem Toen de eerste schaal was leeggevist, kwam er een tweede. Als toetje overheerlijk warm appelgebak. Een prima avond!
Zaterdag 1 augustus: Vroeg opgestaan, want vandaag gingen we een lange tocht maken naar de grotten van Aggtelek. Dat betekende een paar uur in de auto! Eerst de weg naar Ozd door het Bükkgebergte en daarna door een mooi heuvelland. Aggtelek ligt aan de Slowaakse grens en staat bekend om een 25 km lang grottenstelsel wat pas in de dertiger jaren van de 20ste eeuw is ontdekt. Hier kan je tochten maken van een uur of voor de diehards 5 uur. Bij het binnenrijden van Aggtelek moest natuurlijk een foto worden gemaakt van het plaatsnaambord. Aangezien ik de grottentocht al eens eerder heb gemaakt, bleef ik buiten in de schaduw wachten tezamen met m’n boek en Luca. De meiden namen de kleine tocht van een uur. Geïmponeerd kwamen ze al bibberend weer naar buiten. Binnen is het namelijk 10 graden. Ook hier was een lange rij met winkeltjes. Ze lijken allemaal op elkaar en bieden allemaal dezelfde rotzooi. Van speelgoedpistolen tot onduidelijk grote plastic vazen. Dat er nu niet iemand op het idee komt iets origineels aan te bieden…. Na een warme Langos met suiker zijn we teruggereden via Miskolc. Die terugrit was een hele spannende! Vanaf Miskolc zijn we namelijk over een smalle weg door het Bükkgebergte naar Eger gereden en vandaar naar de camping. Het weggetje was in het eerste stuk uitzonderlijk smal. Om het tegemoetkomend verkeer te passeren moest gestopt worden op een uitwijkplaats. Het uitzicht was echter formidabel. Na Bükkzenkereszt ging het over op een pas geasfalteerd tweebaans weggetje. Ook deze weg had om de 50 meter een scherpe bocht of een haarspeld. Nagenoeg geen verkeer en de bomen sloten zich boven de auto weer aanéén. Prachtig! Dit is pas autorijden! Klimmen en dalen!
‘s avonds hebben we een pizza gegeten op het terras van een kleine pizzeria naast de camping. Prima kwaliteit en na afloop een schepijsje! Die hoefden we overigens niet te betalen. Dat scheelt dan weer 1400 forinten! Deze avond is Melanies laatste avond samen met ons. Morgen brengen we haar naar Budapest waar ze met Malev naar Nederland terugvliegt. Haar oma is deze week overleden en vanzelfsprekend wil Melanie bij de begrafenis zijn. De ANWB Alarmcentrale heeft alles tot in de puntjes geregeld.
No comments:
Post a Comment